Hamster Tragedy

Sabado ng ala- sais ng hapon.
September 26, 2009 ang date.
Madami ang ulan at baha.
Nasa Manila Bulletin ako nun
at binalak na umuwi.
Ang resulta – trahedya.

Nilakad ko ang hanggang sakong na baha sa kahabaan ng Intramuros sidewalk. Good. Not bad. Nakarating ako sa kalsada. Tatawid sana ko sa UnderPass papuntang Cityhall pero ang underpass ay puno ng tubig baha. Ang baha pala ay hanggang hita na. Naglakad ako para tumawid sa kalsada.

Nagpray ako.

Sa di inaasahang pagkakataon, natapilok ako at lumubog ang kalahating katawan ko, kasama ang bag at CELLPHONE!
Paano ko kokontakin si mommy? ang kuya ko? Pano ko ipapaalam na mahirap ng umuwi at kung babalik ako sa opis, maninigas ako sa ginaw dahil basam-basa ako at aircon pa.

Nagpray ako.

Tinahak ko ang baha at sinundan ko ang mga estudyante at workers. Pupunta sana ko sa LRT sa SM Manila kaso IMPASSABLE ang hanggnag bewang na baha at walang taong dumadaan dun.

Umabot ako ng Lawton, tapos Jones Bridge, tapos Ongpin, tapos Recto. Ayos pero… sarado ang Recto Terminal Station.

Paano ko uuwi? Sira pa cellphone ko. Wala ng jeep, wala pang LRT? May nadaanan ako. Wise Hotel. Pumasok ako at nagpareserve. Nung malapit ng tawagin yung number ko, nagbrown out bigla. Cannot process na daw sila pag walang kuryente.

Nagpray ako.

Naglakas loob na kong makisaksak ng SIMcard baka sakaling gumagana pa. Gumana naman. Salamat kay “Ate” pero, ang mga kontaks ko pala ay nasa phone nakasave.

Nakitawag ako sa telepono pero unavailable ang telepono sa bahay. Wala ko makontak na kahit sino.

Lumabas ako ng Wise Hotel at binaybay ang bahang abot hita. Dahil sa brown-out, madilim ang buong kalsada. Nakahanap ako ng 5 hotels pero punuan na ang overnight stays. 3 – 5 hours na lang ang available at malamang hindi convinient yun kasi pagkatapos ng stay ko dun malamang baha pa din. Kaya binaybay ko ulit ang baha.

Nagpray ako.

Lahat ng karinderyang nadaaanan ko ay nakikitawag ako pero di pa rin ako makakontak sa bahay at ang iba ay walang dial tone.

Tuloy pa rin ako sa pagbaybay ng baha, bale sinimulan ko ang expedition nung 6PM, Ngayon ay 9:30PM na. Mag-aapat na oras na kong namomroblema:
1. paano ko uuwi
2. gutom na gutom na ko
3. paano ko ipapaalam ang kalagayan ko sa kanila
4. magkaka leptospirosos kaya ako
5. basa ang bag ko, cellphone kong sira
6. pagod na ko

Nagpray ako.

Sa pagtatanung-tanong ko sa mga tao kung pano makakauwi, itinuro sakin na may LRT Station ng Doroteo Jose na malapit sa Recto Station.

Nakasakay naman ako. Nakaupo ako sa upuan ng LRT Train at nakatulala. Nagahahabol ng hininga. Pagyuko ko, nagsimula ng tumulo, at umagos ang luha ko. Di ko namalayan, umiiyak na pala ang hamster. Ang isang katerbang panyo ko nasa loob ng bag at basam basa. Kaya para kong pusa na punas ng punas ng mata habang nakayuko. Alam ko pinagtitinginan ako ng ga pasahero pero ayaw pa ring tumigil ang luha ko…

Hanggang sa nakauwi naman ako sa bahay ng 10:30PM.

Nagpray ako.
at nagpasalamat kay Papa God.

Alam kong pinapakinggan ako ni Papa God at di nya ko iniwan.
Kailangan lang ng FAITH at PATIENCE.

Nung napanood ko sa TV ang mga sinapit ng mga taga Marikina, Cainta at iba pa, Sobrang wala lang pala ng nangyari sakin kumpara sa mga sinapit nila.

Nagpray ako.